Women’s British Open 2009
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/1b/2009_Women%27s_British_Open_-_leaderboard_%285%29.jpg/320px-2009_Women%27s_British_Open_-_leaderboard_%285%29.jpg)
Ricoh Women's British Open 2009 – 33. edycja kobiecego turnieju golfowego Women's British Open, która odbyła się w dniach od 30 lipca do 2 sierpnia 2009 na polu golfowym Royal Lytham & St Annes w St Annes on the Sea, Lancashire, Anglia[1]. Była to dziewiąta odsłona mistrzostw jako turnieju wielkoszlemowego odkąd zyskały one ten status w 2001[2]. Po raz czwarty w historii zawody rozegrano na polu Royal Lytham & St Annes – poprzednio wygrywały je tutaj Sherri Steinhauer (1998 i 2006) oraz Annika Sörenstam (2003)[3]. W 2009 pula nagród była równa 2,2 mln USD, z czego 335 tys. przeznaczone było dla zwyciężczyni.
Triumfatorką zawodów została Szkotka Catriona Matthew, której łączny wynik 285 dał przewagę 3 uderzeń nad najbliższą rywalką. Był to jej drugi wygrany turniej w tym roku – wcześniej w styczniu wywalczyła tytuł w HSBC LPGA Brasil Cup.
Karta pola
Dołek | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | Out | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | In | Suma | |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Par | 3 | 4 | 4 | 4 | 3 | 5 | 5 | 4 | 3 | 35 | 4 | 5 | 3 | 4 | 4 | 5 | 4 | 4 | 4 | 37 | 72 | |
Długość | yd | 199 | 401 | 419 | 371 | 170 | 492 | 542 | 389 | 156 | 3139 | 334 | 487 | 160 | 340 | 420 | 464 | 343 | 419 | 386 | 3353 | 6492 |
m | 182 | 367 | 383 | 339 | 155 | 450 | 495 | 356 | 143 | 2870 | 306 | 445 | 146 | 311 | 384 | 424 | 314 | 383 | 353 | 3066 | 5936 |
Uczestniczki
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/dd/2009_Women%27s_British_Open_-_Jill_McGill_%282%29.jpg/180px-2009_Women%27s_British_Open_-_Jill_McGill_%282%29.jpg)
Do udziału w zawodach przeznaczono miejsce dla 144 golfistek. Prawo do bezpośredniego startu uzyskały zawodniczki spełniające poniższe kryteria[4]:
- zawodniczki, które zajęły co najmniej 15. miejsce w ubiegłorocznej edycji,
- najlepsze 10 zawodniczek Ladies European Tour według Rolex Ranking, których nie obejmuje punkt 1.,
- najlepsze 30 zawodniczek LPGA Tour według Rolex Ranking, których nie obejmuje punkt 1.,
- najwyżej klasyfikowane 25 zawodniczek Ladies European Tour według listy zarobków w momencie zamknięcia zgłoszeń, których nie obejmuje punkt 1. i 2.,
- najwyżej klasyfikowane 40 zawodniczek LPGA Tour według listy zarobków w momencie zamknięcia zgłoszeń, których nie obejmuje punkt 1. i 3.,
- najwyżej klasyfikowane 5 zawodniczek Japan LPGA Tour według listy zarobków na 15 czerwca 2009, których nie obejmuje punkt 1. i 13.,
- zwyciężczynie oficjalnych zawodów LET lub LPGA Tour w sezonie 2009,
- zwyciężczynie listy zarobków LET, LPGA Tour, Japan LPGA Tour oraz Korea LPGA Tour za sezon 2008,
- zwyciężczynie Women's British Open z lat 1999-2008,
- zwyciężczynie U.S. Women's Open z lat 2005-2009,
- zwyciężczynie Kraft Nabisco Championship z lat 2005-2009,
- zwyciężczynie LPGA Championship z lat 2005-2009,
- zwyciężczyni JLPGA Tour Championhship z roku 2008,
- pierwsza piątka zawodniczek z turnieju Jamie Farr Owens Corning Classic 2009, których nie obejmuje inne kryterium kwalifikacji,
- mistrzynie Ladies’ British Open Amateur 2009, Ladies’ British Open Amateur Stroke Play 2008, United States Ladies’ Amateur Champion 2008 i European Ladies’ Amateur 2008 pod warunkiem, że na czas trwania mistrzostw w dalszym ciągu posiadają status amatora oraz dodatkowo maksimum dwie amatorki wybrane według uznania Ladies Golf Union,
- dowolna zawodniczka, której zostanie przyznane bezpośrednie prawo gry.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6d/2009_Women%27s_British_Open_-_Lauren_Taylor_%284%29.jpg/240px-2009_Women%27s_British_Open_-_Lauren_Taylor_%284%29.jpg)
W 2009 powyższe kryteria wyłoniły 124 uczestniczki. O pozostałe 20 miejsc golfistki walczyły w dwóch etapach kwalifikacji.
Wstępna kwalifikacja miała miejsce 13 lipca 2009 na polu golfowym The Berkshire Blue Course (jedna runda 18 dołków). Wzięły w niej udział 103 zawodniczki, z których 26 uzyskało wynik +1 lub lepszy i tym samym uzyskało prawo do udziału w finalnych kwalifikacjach. Najlepszy wynik w tym etapie (69 uderzeń, 3 poniżej par) uzyskały trzy Angielki: amatorka Hannah Burke oraz Elizabeth Bennett i Rachel Bell[5][6].
Ostatni etap kwalifikacji odbył się 27 lipca 2009 na polu golfowym Fairhaven Golf Club (jedna runda 18 dołków)[7]. Wystartowały w nich 92 golfistki[8], w tym 66 zwolnionych w oparciu o osobne kryteria z poprzedniego etapu kwalifikacji[4]. Najlepszy wynik 71 uderzeń (-3) zanotowała Amerykanka Jill McGill[9]. Aby wyłonić dwudziestą kwalifikantkę oraz czwórkę rezerwowych musiano rozegrać dogrywkę wśród 14 golfistek z wynikiem +1. Wygrała ją szwedzka amatorka Caroline Hedwall[10]. Rezerwowymi zostały (w kolejności, am oznacza amatorkę): Kathryn Imrie, Lauren Taylor (am), Sophie Giquel oraz Rhian Wyn Thomas (am)[8]. Wspomniana 14-letnia Taylor, gdyby zagrała w turnieju głównym, zostałaby najmłodszą uczestniczką w historii zawodów[7].
Ostatecznie w mistrzostwach wystartowały[11]:
Nr | Zawodniczka | Nr | Zawodniczka | Nr | Zawodniczka | Nr | Zawodniczka |
---|---|---|---|---|---|---|---|
1 | ![]() | 37 | ![]() | 73 | ![]() | 109 | ![]() |
2 | ![]() | 38 | ![]() | 74 | ![]() | 110 | ![]() |
3 | ![]() | 39 | ![]() | 75 | ![]() | 111 | ![]() |
4 | ![]() | 40 | ![]() | 76 | ![]() | 112 | ![]() |
5 | ![]() | 41 | ![]() | 77 | ![]() | 113 | ![]() |
6 | ![]() | 42 | ![]() | 78 | ![]() | 114 | ![]() |
7 | ![]() | 43 | ![]() | 79 | ![]() | 115 | ![]() |
8 | ![]() | 44 | ![]() | 80 | ![]() | 116 | ![]() |
9 | ![]() | 45 | ![]() | 81 | ![]() | 117 | ![]() |
10 | ![]() | 46 | ![]() | 82 | ![]() | 118 | ![]() |
11 | ![]() | 47 | ![]() | 83 | ![]() | 119 | ![]() |
12 | ![]() | 48 | ![]() | 84 | ![]() | 120 | ![]() |
13 | ![]() | 49 | ![]() | 85 | ![]() | 121 | ![]() |
14 | ![]() | 50 | ![]() | 86 | ![]() | 122 | ![]() |
15 | ![]() | 51 | ![]() | 87 | ![]() | 123 | ![]() |
16 | ![]() | 52 | ![]() | 88 | ![]() | 124 | ![]() |
17 | ![]() | 53 | ![]() | 89 | ![]() | 125 | ![]() |
18 | ![]() | 54 | ![]() | 90 | ![]() | 126 | ![]() |
19 | ![]() | 55 | ![]() | 91 | ![]() | 127 | ![]() |
20 | ![]() | 56 | ![]() | 92 | ![]() | 128 | ![]() |
21 | ![]() | 57 | ![]() | 93 | ![]() | 129 | ![]() |
22 | ![]() | 58 | ![]() | 94 | ![]() | 130 | ![]() |
23 | ![]() | 59 | ![]() | 95 | ![]() | 131 | ![]() |
24 | ![]() | 60 | ![]() | 96 | ![]() | 132 | ![]() |
25 | ![]() | 61 | ![]() | 97 | ![]() | 133 | ![]() |
26 | ![]() | 62 | ![]() | 98 | ![]() | 134 | ![]() |
27 | ![]() | 63 | ![]() | 99 | ![]() | 135 | ![]() |
28 | ![]() | 64 | ![]() | 100 | ![]() | 136 | ![]() |
29 | ![]() | 65 | ![]() | 101 | ![]() | 137 | ![]() |
30 | ![]() | 66 | ![]() | 102 | ![]() | 138 | ![]() |
31 | ![]() | 67 | ![]() | 103 | ![]() | 139 | ![]() |
32 | ![]() | 68 | ![]() | 104 | ![]() | 140 | ![]() |
33 | ![]() | 69 | ![]() | 105 | ![]() | 141 | ![]() |
34 | ![]() | 70 | ![]() | 106 | ![]() | 142 | ![]() |
35 | ![]() | 71 | ![]() | 107 | ![]() | 143 | ![]() |
36 | ![]() | 72 | ![]() | 108 | ![]() | 144 | ![]() |
Przebieg
Dzień 1.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a8/2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Angela_Stanford_%282%29.jpg/180px-2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Angela_Stanford_%282%29.jpg)
Pierwszy dzień stał przede wszystkim pod znakiem wiatru, który wiejąc z zachodu od morza w porywach osiągał prędkość ponad 50 km/h[12][13][14][15]. W połączeniu z ponad 200 bunkrami pola Royal Lytham warunki do gry były ekstremalnie trudne – wynik par lub lepszy osiągnęło tylko 6 golfistek, a z pozostałych aż 67 zagrało wynik 80 lub gorszy[13]. Średni czas potrzebny na zagranie 18 dołków był bliski 6 godzin[15].
Przez długi czas liderką była Amerykanka Angela Stanford (70 uderzeń, 2 poniżej par)[12]. Budowanie swojego wyniku rozpoczęła od eagle'a na siódmym dołku par 5, gdzie po drugim uderzeniu na green woodem trójką znalazła się 20 metrów od dołka, do którego trafiła jednym puttem[14]. Po zrobieniu birdie na 13. dołku par 4 zeszła z wynikiem do -3, jednak dwa bogeye na 15. i 17. spowodowały, że przed ostatnim dołkiem miała wynik -1[14]. Na osiemnastce po dwóch uderzeniach znalazła się na greenie po czym z 10 metrów zrobiła birdie[12][14][16]. Eagle zrobiony przez Stanford był jednym z tylko trzech zagranych podczas pierwszej rundy, pozostałe też zostały zdobyte na siódmym dołku[13].
W udzielonym po skończonej grze wywiadzie Stanford przyznała się do dość niecodziennego przygotowania przed turniejem – do Anglii przyjechała bowiem dopiero w środę i zdążyła zagrać tylko jedną rundę treningową, wcześniej spędzając dwa dni na zwiedzaniu Rzymu[12][14][15].
Nieco później od Stanford ten sam wynik zagrała Koreanka Kim Song-hee[12]. Po 13 dołkach i zrobieniu czterech birdie miała nawet wynik -4, ale potem zagrała trzy bogeye na dołkach 14, 16 i 17[13]. Na 18. trafiając putta z 6 metrów Kim zdobyła jednak birdie zostając dzięki temu współliderką[12][14][16].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6a/2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Sandra_Gal_%284%29.jpg/180px-2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Sandra_Gal_%284%29.jpg)
Liderką po pierwszej rundzie została jednak Niemka Sandra Gal[12]. Wystartowała ona w przedostatniej grupie i po sześciu godzinach skończyła grę po 9 wieczorem[12][16]. Gal wykorzystała łagodniejsze warunki gry, które nastały pod koniec dnia i zagrała rundę 69 uderzeń[12]. Samodzielne prowadzenie Gal zdobyła po birdie na 15 dołku; robiąc bogeya na następnym straciła je aby znowu odzyskać po birdie na siedemnastce[16]. Na ostatnim, gdy nad polem robiło się coraz ciemniej, uratowała para chipując na odległość nie większą niż 1 metr od flagi[12]. Dla Gal był to dopiero drugi start w Women's British Open – rok wcześniej w Sunningdale nie przeszła cuta[13].
W ścisłej czołówce mogła się znaleźć też Catriona Matthew, która pierwszą dziewiątkę zagrała w 33 uderzeniach (w tym eagle na 7.). Jednak drugą połowę skończyła w 41 uderzeniach (double bogey i bogey na dwóch ostatnich dołkach) na łączny wynik 74 uderzeń[15].
Liderka światowego rankingu Lorena Ochoa zagrała rundę 75 uderzeń, obwiniając głównie swoje słabe puttowanie[12][16]. Ten sam wynik uzyskała triumfatorka sprzed tygodnia Ai Miyazato[14]. Zajmująca pierwsze miejsce na liście zarobków LPGA Tour Cristie Kerr skończyła pierwszą rundę w 76 uderzeniach[14][16]. O jedno uderzenie gorzej zagrały obrońcyni tytułu Jiyai Shin[12][16] oraz trzykrotna triumfatorka Women's British Open Karrie Webb[14]. Weteranki Juli Inkster i Helen Alfredsson zagrały 78 uderzeń[14].
Zwyciężczyni z 2004 roku Angielka Karen Stupples, która skończyła z wynikiem 82 w swoim wywiadzie określiła wiatr, z którym musiały się zmagać zawodniczki jako diabelski i brutalny[12].
Ubiegłoroczna triumfatorka rozgrywek Ladies European Tour i liderka rankingu europejskiej drużyny Solheim Cup Gwladys Nocera z Francji skończyła rundę w 91 uderzeniach, grając ostatnie 12 dołków na +17[12].
Po pierwszej rundzie zdyskwalifikowano za niepodpisanie karty Koreankę Kang Soo-yung – zagrała ona wynik 87 uderzeń, wliczając 12 na ostatnim dołku[12].
Średni wynik zagrany podczas pierwszej rundy to 78,32 uderzenia. Tylko jeden dołek był grany średnio poniżej par: był to nr 7 par 5. Statystycznie najtrudniejszym był 14. par 4 ze średnią 4,81 uderzenia[17].
Miejsce | Zawodniczka | Rundy | Wynik |
---|---|---|---|
1 | ![]() | 69 | -3 |
2= | ![]() | 70 | -2 |
![]() | |||
4= | ![]() | 71 | -1 |
![]() |
Dołek | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | Suma |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Par | 3 | 4 | 4 | 4 | 3 | 5 | 5 | 4 | 3 | 4 | 5 | 3 | 4 | 4 | 5 | 4 | 4 | 4 | 72 |
Średnia | 3,30 | 4,19 | 4,42 | 4,44 | 3,19 | 5,19 | 4,80 | 4,42 | 3,22 | 4,48 | 5,41 | 3,57 | 4,26 | 4,81 | 5,37 | 4,10 | 4,65 | 4,51 | 78,32 |
Dzień 2.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/d/d7/2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Catriona_Matthew_%281%29.jpg/200px-2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Catriona_Matthew_%281%29.jpg)
Drugiego dnia warunki do gry były zgoła odmienne: wiatr zmienił kierunek i osłabł na sile[18]. Zmiana nastąpiła również na pozycji liderki: Sandra Gal zagrała drugą rundę w 80 uderzeniach i spadła na 25. miejsce[19]. Jej miejsce zajęły dwie zawodniczki, Catriona Matthew ze Szkocji oraz Włoszka Giulia Sergas – obie w piątek zagrały najniższą rundę 67 uderzeń[20].
Najwięcej uwagi skupiła na sobie Matthew, która 10 tygodni wcześniej urodziła swoje drugie dziecko i od tego czasu zagrała tylko w jednym turnieju: ubiegłotygodniowym Evian Masters[20]. Ogólne zainteresowanie zawdzięczała jednak sposobowi w jaki doszła do swojego wyniku. Pierwsza dziewiątka nie wyróżniała się niczym szczególnym: Matthew zagrała trzy bogeye i jedno birdie, co dało jej wynik +4[21]. Jednak na 11. dołku rozpoczęła się seria zdarzeń, dzięki której na stałe wpisała się w historię golfa. Na tym dołku par 5 po drugim uderzeniu kijem rescue znalazła się na greenie w odległości nie większej niż 2 metry od flagi, po czym trafiła putta na eagle'a[18]. Na kolejnym dołku, tym razem 140-metrowym par 3, uderzając żelażną ósemką trafiła hole in one[18]. Zdobywając dwa eagle z rzędu Matthew została 17. zawodniczką w historii LPGA Tour, której się to udało[20]. Swój wynik poprawiła już na następnym dołku zdobywając birdie na 13. par 4. Potem był jeszcze par oraz dwa kolejne birdie na 15. i 16. Na 17 straciła jedno uderzenie robiąc bogeya, ale naprawiła ten błąd zaliczając birdie na ostatnim dołku[22]. W rezultacie drugą dziewiątkę zagrałą w 30 uderzeniach, co jest rekordem pola Royal Lytham & St Annes w historii zawodów zarówno kobiecych jak i męskich[22].
Przy poprzednich trzech okazjach kiedy Women's British Open był rozgrywany w St Annes Matthew ani razu nie przeszła cuta[21]. Jednak w 1993 jako amatorka wygrała rozgrywany tam Centenary British Ladies Amateur Championship[20].
Sergas swój wynik uzyskała w mniej spektakularny sposób[20]. Pierwszą dziewiątkę zagrała na par. Na drugiej pierwsze birdie zrobiła na 11. po czym kolejne cztery z rzędu zaliczyła na dołkach od 13 do 16. Jej runda 67 uderzeń była pierwszą w tegorocznych mistrzostwach, w której żaden z dołków nie został zagrany gorzej niż na par[21]. W swoich pięciu poprzednich startach w Women's British Open Sergas tylko raz przeszła cuta[20].
Jedno uderzenie za liderkami na trzecim miejscu znalazła się Yuko Mitsuka z Japonii, która zagrała drugą z rzędu rundę 71 uderzeń[20].
Po dwóch rundach cut został ustalony na poziomie +9 co jest rekordem tych mistrzostw[20]. Przeszło go 71 zawodniczek, wśród których nie znalazła się żadna z sześciu startujących amatorek, przez co po raz pierwszy od 2002 roku w mistrzostwach nie została przyznana nagroda Smyth Salver[20]. Wybrane znane zawodniczki, które również nie przeszły cuta to Helen Alfredsson, Suzann Pettersen, Juli Inkster, Natalie Gulbis oraz Karen Stupples[21].
W trakcie drugiej rundy wycofała się Koreanka Hong Jin-joo[23].
Średni wynik zagrany w piątek poprawił się względem poprzedniego dnia do 75,58 uderzenia. Najłatwiejszym dołkiem był par 5 jedenasty a najtrudniejszym przedostatni par 4 – oba ze średnią 4,70[17].
Miejsce | Zawodniczka | Rundy | Wynik |
---|---|---|---|
1= | ![]() | 74-67=141 | -3 |
![]() | |||
3 | ![]() | 71-71=142 | -2 |
4 | ![]() | 70-73=143 | -1 |
5= | ![]() | 74-70=144 | E |
![]() | 73-71=144 | ||
![]() | 73-71=144 |
Dołek | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | Suma |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Par | 3 | 4 | 4 | 4 | 3 | 5 | 5 | 4 | 3 | 4 | 5 | 3 | 4 | 4 | 5 | 4 | 4 | 4 | 72 |
Średnia | 3,27 | 4,27 | 4,54 | 4,16 | 3,15 | 5,26 | 5,21 | 4,50 | 3,21 | 4,04 | 4,70 | 3,21 | 4,07 | 4,27 | 4,82 | 3,98 | 4,70 | 4,20 | 75,58 |
Dzień 3.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/82/2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Catriona_Matthew_%283%29.jpg/180px-2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Catriona_Matthew_%283%29.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/9e/2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Christina_Kim_%288%29.jpg/180px-2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Christina_Kim_%288%29.jpg)
Trzeci dzień mistrzostw rozpoczął się od siąpistego deszczu, jednak nie trwał on długo – pogoda się wkrótce poprawiła i gdy liderki wychodziły na pole słońce świeciło w pełni, a wiatr był jedynie lekką bryzą[23][24]. Frekwencja po trzech dniach osiągnęła wartość 40 000 widzów, co jest lepszym wynikiem niż w analogicznym okresie przed rokiem[25].
Sprzyjające warunki do gry wykorzystała Matthew, która na koniec dnia nie tylko wciąż znajdowała się na pierwszym miejscu, ale okupowała je samotnie z trzema uderzeniami przewagi[23]. Początki zapowiadały się jednak nie najlepiej, bowiem Matthew straciła dwa uderzenia na dołkach 3 i 4. Kryzys nie trwał długo i na kolejnym dołku par 3 tee shot Matthew wylądował 3 metry od flagi, dając jej szansę na birdie, którą wykorzystała. Do końca rundy zrobiła kolejne dwa birdie: na dołkach 10 i 13, resztę grając na par. Na 17 dołku była bliska kolejnego birdie, ale mimo iż po drugim uderzeniu była nie więcej niż 1,5 m od dołka, to potrzebowała jeszcze dwóch puttów, żeby skończyć umieścić piłkę w dołku[24]. Runda 71 uderzeń i łączny wynik -4 przed ostatnim dniem dawał prawie 40-letniej Matthew duże szanse na zostanie pierwszą Brytyjką od 2004 roku, która wygrałaby turniej wielkoszlemowy; poprzednio uczyniła to Karen Stupples zwyciężając Women's British Open na polu golfowym w Sunningdale[26][27].
Współliderka po dwóch dniach Giulia Sergas na początku dotrzymywała kroku Matthew, jednak pięć uderzeń straconych na dołkach 12-16 spowodował, że skończyła rundę w 78 uderzeniach spadając na 11. miejsce z siedmioma uderzeniami straty do Szkotki[17][27].
Na drugim miejscu po sobotniej rundzie znalazła się Amerykanka Christina Kim, której kolejna runda 71 uderzeń (bogey i dwa birdie) dała łączny wynik -1[23].
Tuż za nimi na trzecim miejscu z wynikiem level par znalazły się Japonka Ai Miyazato i Koreanka Jiyai Shin. Pierwsza z nich zagrała rundę 70 uderzeń (trzy bogeye i 5 birdie)[23]. Miyazato tydzień wcześniej wygrała zawody Evian Masters i gdyby odrobiła straty w niedzielę zostałaby pierwszą zawodniczką w historii, która zwyciężyła Women's British Open i poprzedzający turniej[23].
Broniąca tytułu Shin zagrała najlepszą tego dnia rundę 68 uderzeń, w tym jeden bogey i 5 birdie[23]. W posobotnich komentarzach to ona była wskazywana jako największe zagrożenie dla Matthew podczas niedzielnej rozgrywki, ponieważ w dotychczasowej karierze Koreanka zdążyła sobie wyrobić przydomek królowej ostatniej rundy[25][27]. Shin przyznała się również, że od początku zawodów już dwukrotnie zmieniała driver, z którym przystępowała do gry[28].
Po trzeciej rundzie zdyskwalifikowano aktualną mistrzynię U.S. Women's Open Ji Eun-hee za podpisanie niewłaściwej karty wyników[29].
Średni wynik uzyskany w sobotę był równy 74,39. Dołek nr 3 sprawiał największą trudność zawodniczkom – grały go średnio 0,63 uderzenia powyżej par. Z kolei dołek 11 był najłatwiejszy: średnia 4,66[17].
Miejsce | Zawodniczka | Rundy | Wynik |
---|---|---|---|
1 | ![]() | 74-67-71=212 | -4 |
2 | ![]() | 73-71-71=215 | -1 |
3= | ![]() | 77-71-68=216 | E |
![]() | 75-71-70=216 | ||
5= | ![]() | 76-72-69=217 | +1 |
![]() | 70-73-74=217 |
Dołek | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | Suma |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Par | 3 | 4 | 4 | 4 | 3 | 5 | 5 | 4 | 3 | 4 | 5 | 3 | 4 | 4 | 5 | 4 | 4 | 4 | 72 |
Średnia | 3,32 | 4,23 | 4,63 | 4,14 | 3,18 | 5,20 | 4,99 | 4,39 | 3,00 | 3,94 | 4,66 | 3,20 | 3,96 | 4,34 | 5,03 | 3,90 | 4,27 | 4,01 | 74,39 |
Dzień 4. (finał)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/3/38/2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Catriona_Matthew_%286%29.jpg/200px-2009_Women%27s_British_Open_%E2%80%93_Catriona_Matthew_%286%29.jpg)
Ostatni dzień rozpoczął się dla Matthew od dwóch bogey'ów już na pierwszym i trzecim dołku[29]. Kolejne sześć dołków zagrała na par, ale na 10. wydawało się, że straci dwa uderzenia po tym jak jej approach wylądował w krzaku z prawej strony powyżej greenu i podjęła decyzję o dropowaniu piłki[29]. Kolejne dwa dobre uderzenia – chip z roughu i putt uratowały dla Matthew bogey'a. W tym momencie jej początkowa przewaga zupełnie stopniała i zrównała się wynikiem -1 z Ai Miyazato[30]. Dwa dołki później rozpoczęła się szarża Matthew, która odseparowała ją od reszty stawki[29]. Zaczęła od birdie na 13. po tym jak Szkotka trafiła putta z 5 metrów[31]. Na następnym dołku zrobiła kolejne, tym razem wtaczając piłkę do dołka z jeszcze większej odległości 12 metrów; jak sama później stwierdziła, po tym uderzeniu wróciła jej wiara w wygraną w turnieju[31]. Trzecie birdie z rzędu Matthew zawdzięcza temu, że po dwóch uderzeniach, które określiła jako najlepsze tego dnia, znalazła się na greenie dołka par 5, po czym dwoma puttami umieściła piłkę w dołku[32]. Siedemnasty dołek pogorszył wynik Matthew – jej drive wylądował w fairway'owym bunkrze, z którego approach zagrała w rough obok greenu – w efekcie zrobiła bogeya; był on jednak praktycznie bez znaczenia bo rywalki też popełniały błędy[29][33]. Rozpoczynając ostatni dołek Matthew miała aż 3 uderzenia przewagi nad najbliższą konkurentką – Karrie Webb. Robiąc para utrzymała ten dystans i wygrała Women's British Open, zostając pierwszą Szkotką w historii, która triumfowała w wielkoszlemowym turnieju LPGA[29].
Drugie miejsce zajęła wspomniana wielokrotna triumfatorka turniejów golfowych Karrie Webb z Australii, której runda 68 uderzeń była najlepszą tego dnia. W dużej mierze zawdzięcza ją dobrej końcówce: na 15. zaliczyła chip-in z 9 metrów na eagle'a, a dołek później zrobiła birdie[32].
Jiyai Shin, uważana za najpoważniejszą rywalkę liderki, nigdy nie zagroziła Matthew, a zakończyła swój występ robiąc podwójnego bogeya na ostatnim dołku na łączny niedzielny wynik 75 uderzeń i 8. miejsce ex aequo[31][34].
Grająca w ostatniej parze z Matthew wiceliderka po trzech dniach Christina Kim zagrała o jedno uderzenie gorzej od Szkotki i podobnie jak Shin nie stworzyła poważnego zagrożenia. Kim skończyła z wynikiem +1 na trzecim miejscu ex aequo[34].
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/2d/2009_Women%27s_British_Open_-_Paula_Creamer_%2814%29.jpg/240px-2009_Women%27s_British_Open_-_Paula_Creamer_%2814%29.jpg)
Szansę na samodzielne drugie miejsce miała Amerykanka Paula Creamer[29]. Dzięki birdie na dołkach 14 i 15 osiągnęła wynik -1, który utrzymała aż do ostatniego dołka[33]. Jednak na 18. po jej drive'ie piłka znalazła się w fairway'owym bunkrze, skąd aby ją wybić musiała grać w przeciwną stronę. Trzecie uderzenie Creamer było za długie i stoczyło się z greenu aż pod ścianę domu klubowego[31][34]. Ostatecznie zrobiła double bogey'a i skończyła turniej z takim samym wynikiem jak Christina Kim[29].
Do ich grona dołączyła Japonka Ai Miyazato, która roztrwoniła swoje szanse po podwójnym bogey'u na 17. dołku[34].
Ostatniego dnia turnieju trafiono drugie hole in one, a dokonała tego mistrzyni sprzed czterech lat Koreanka Jang Jeong. Jej uderzenie ze 175 metrów wpadło wprost do dołka na dołku nr 1[29].
Miejsce | Zawodniczka | Rundy | Wynik |
---|---|---|---|
1 | ![]() | 74-67-71-73=285 | -3 |
2 | ![]() | 77-71-72-68=288 | E |
3= | ![]() | 77-73-69-70=289 | +1 |
![]() | 74-74-70-71=289 | ||
![]() | 75-71-70-73=289 | ||
![]() | 73-71-71-74=289 |
Dołek | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | Suma |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Par | 3 | 4 | 4 | 4 | 3 | 5 | 5 | 4 | 3 | 4 | 5 | 3 | 4 | 4 | 5 | 4 | 4 | 4 | 72 |
Średnia | 3,24 | 4,07 | 4,30 | 4,46 | 3,16 | 4,97 | 4,94 | 4,20 | 3,13 | 4,16 | 4,90 | 3,23 | 4,19 | 4,60 | 4,86 | 3,87 | 4,37 | 4,34 | 74,99 |
Zobacz też
- LPGA Tour
- Kobiecy Wielki Szlem (golf)
Przypisy
- ↑ 2009 Women's British Open – Tournament preview. LPGA Tour. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
- ↑ Grand Slam. LPGA. [dostęp 2009-01-15]. (ang.).
- ↑ Women's British Open complete history. LPGA. [dostęp 2009-01-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-13)]. (ang.).
- ↑ a b 2009 RICOH Women's British Open entry form. LGU. [dostęp 2009-08-14]. (ang.).
- ↑ Twenty six players make it through to Final Qualifying for Ricoh Women's British Open. LGU, 2009-07-13. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
- ↑ 2009 Women's British Open – Pre-qualifying results. LGU. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
- ↑ a b Trish Johnson Heads a Strong Field at the Final Qualifying for the Ricoh Women's British Open. LGU, 2009-07-24. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
- ↑ a b Record crowds enjoy Final Qualifying at Fairhaven. LGU, 2009-07-27. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
- ↑ 2009 Women's British Open – Final qualifying results. LGU. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
- ↑ RICOH WOMENS BRITISH OPEN FINAL QUALIFYING FIELD COMPLETE. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
- ↑ 2009 Women's British Open – entries. LGU. [dostęp 2009-08-10]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Gal storms into British Open lead. BBC, 2009-07-30. [dostęp 2009-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-19)]. (ang.).
- ↑ a b c d e 2009 Women's British Open – first-round notes and interviews. LPGA, 2009-07-30. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Sandra Gal takes the lead in Lytham. LGU, 2009-07-31. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ a b c d John Hopkins: Sandra Gal tames conditions at Royal Lytham in Ricoh Women's British Open. The Times, 2009-07-31. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Sandra Gal Grabs Women's British Open Lead With 69. The New York Times, 2009-07-30. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ a b c d 2009 Women's British Open leaderboard. LPGA Tour. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ a b c Matthew, Sergas Share Women's British Open Lead. The New York Times, 2009-07-31. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ Matthew shares lead following ace. BBC, 2009-07-31. [dostęp 2009-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-20)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i 2009 Women's British Open – second-round notes and interviews. LPGA, 2009-07-31. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ a b c d Matthew and Sergas lead in Lytham. LGU, 2009-07-31. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ a b Catriona Matthew sets scorching pace at Ricoh Women's British Open. The Times, 2009-07-31. [dostęp 2009-08-11]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g 2009 Women's British Open – third-round notes and interviews. LPGA, 2009-08-02. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ a b Nick Pitt: Catriona Matthew: mother imperious. The Times, 2009-08-02. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ a b Ewan Murray: Hurricane Catriona Matthew hits Lytham to lead British Open. The Guardian, 2009-08-01. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ Matthew maintains Open challenge. BBC, 2009-08-01. [dostęp 2009-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-19)]. (ang.).
- ↑ a b c Matthew remains on course at Royal Lytham. LET, 2009-08-01. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ Matthew Leads by 3 at Women’s British Open. The New York Times, 2009-08-01. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i 2009 Women's British Open – final-round notes and interviews. LPGA, 2009-08-02. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ Catriona Matthew wins Women's British Open at Royal Lytham. The Guardian, 2009-08-02. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ a b c d Matthew Wins Women’s British Open With a String of Birdies on the Back Nine. The New York Times, 2009-08-02. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ a b New Mother Matthew Wins Women's British Open. The New York Times, 2009-08-02. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ a b Matthew wins Ricoh Women’s British Open. LET, 2009-08-02. [dostęp 2009-08-12]. (ang.).
- ↑ a b c d Matthew wins maiden British Open. BBC, 2009-08-02. [dostęp 2009-08-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-04-19)]. (ang.).
Linki zewnętrzne
![]() | Zobacz multimedia związane z tematem: Women's British Open 2009 |
- Oficjalna strona turnieju. ricohwomensbritishopen.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-08-20)].
- Pole golfowe Royal Lytham & St Annes
- Strona na portalu LPGA