Stanisław Krzemiński

Zobacz też: inne osoby o nazwisku Stanisław Krzemiński.

Stanisław Krzemiński

Bem, Tadeusz Rastawicki, Jan z Zarzewia, Narrans, Dr. X

Data i miejsce urodzenia	16 grudnia 1839 Warszawa
Data i miejsce śmierci	19 listopada 1912 Warszawa
Narodowość	polska
Język	polski
Dziedzina sztuki	literatura stosowana
Multimedia w Wikimedia Commons
Teksty w Wikiźródłach
Cytaty w Wikicytatach

Stanisław Krzemiński (ur. 16 grudnia 1839 w Warszawie, zm. 29 listopada 1912 w Warszawie) – członek Rządu Narodowego w powstaniu styczniowym, historyk, krytyk literacki, publicysta, wolnomularz^[1].

Życiorys

Był synem Mateusza Krzemińskiego (z zawodu budowniczego, a w powstaniu listopadowym oficera 1 pułku) i Marii z Czyżewskich^[2]. Wykształcenie zdobywał w czteroklasowej szkole zwanej pensją Leszczyńskiego a następnie w Warszawskiej Szkole Realnej. Do gimnazjum filologicznego pomimo dobrych ocen nie został przyjęty, ponieważ nie był szlachcicem^[3]. Po ukończeniu szkół, w latach 1858-1859 pracował w Komisji Rządowej Przychodu i Skarbu^[4]. Przystąpił do tajnej organizacji akademickiej w Akademii Medyko-Chirurgicznej. Tam zaprzyjaźnił się z Adamem Asnykiem i Janem Kurzyną. Zagrożony aresztowaniem wyjechał do Paryża, gdzie przez kilka miesięcy uczęszczał na Sorbonę i Collège de France. Tam znalazł się w kręgu stronników gen. Ludwika Mierosławskiego^[5]. W połowie 1860 przeniósł się na uniwersytet w Heidelbergu, gdzie studiował prawo i filozofię oraz werbował stronników Ludwika Mierosławskiego i zbierał składki na szkołę wojskową w Paryżu^[6].

Po wybuchu powstania styczniowego znalazł się w delegacji powstańczej wysłanej do Paryża do Mierosławskiego z misją ofiarowania mu dyktatury. Jako delegat Tymczasowego Rządu Narodowego wszedł w skład Komisji Wykonawczej Rządu Narodowego. W początku kwietnia 1863 aresztowany na 3 tygodnie, został wypuszczony z braku dowodów. W połowie czerwca wszedł do Rządu Narodowego Karola Majewskiego, gdzie objął nadzór nad wydawaniem prasy. Opracował niektóre manifesty i enuncjacje rządowe. 7 września wycofał się z prac rządu. We wrześniowym Rządzie Narodowym był dyrektorem Wydziału Prasy. To samo stanowisko objął w Rządzie narodowym Romualda Traugutta (do 8 grudnia 1863).

W 1866 aresztowany pod zarzutem udziału w rządach powstańczych, został ponownie wypuszczony w wyniku braku dowodów.

W 1868 rozpoczął pracę w dziennikarstwie. Wszedł w skład redakcji Kuriera Warszawskiego. Od 1869 pracował w Bluszczu, a od 1872 w Kłosach. W latach 1871–1874 wydawał Muzeum sztuki europejskiej.

Był przeciwnikiem pozytywizmu, którego przejawy na gruncie filozofii, etyki i sztuki wielokrotnie atakował. W 1887 zbliżył się jednak do Aleksandra Świętochowskiego. Objął stanowisko sekretarza Wielkiej encyklopedii powszechnej ilustrowanej. Był członkiem Ligi Polskiej^[7].

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 37-2-1)^[8].

Dzieła

Był autorem około 800 pozycji bibliograficznych. W 1892 opublikował we Lwowie bezimiennie dzieło pt. Dwadzieścia pięć lat Rosji w Polsce^[9]. Wybór swoich rozpraw z dziedziny historii, filozofii, historii sztuki i literatury ogłosił w książkach Zarysy literackie (1895)^[10], Nowe szkice literackie (1911)^[11], był współautorem wydawnictw ''Złota przędza'' (t. I-IV 1884-1887, ''Sto lat myśli polskiej'' (t. I-VI 1906-1911).

Przypisy

Bibliografia

• Andrzej Biernat, Ireneusz Ihnatowicz, Vademecum do badań nad historią XIX i XX wieku, Warszawa 2003
• Konrad Górski, Stanisław Krzemiński, w: Polski Słownik Biograficzny, 1970, t. XV, s. 522-524.

Linki zewnętrzne

• Publikacje Stanisława Krzemińskiego w bibliotece Polona

Dzieła Stanisława Krzemińskiego w

• archive
• FBC
• Google