Slavomír Ondrejovič
| Data i miejsce urodzenia | 17 kwietnia 1946 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie | językoznawca |
| Narodowość | słowacka |
| Alma Mater |
Slavomír Ondrejovič (ur. 17 kwietnia 1946 w Łuczeńcu[1]) – słowacki językoznawca. Do jego zainteresowań naukowo-badawczych należą: socjolingwistyka, semantyka leksykalna, składnia, fonetyka, ortoepia, językoznawstwo ogólne, lingwistyka komputerowa[1][2]. Tłumaczy z języka niemieckiego[2].
W latach 1965–1970 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Komeńskiego w Bratysławie (język słowacki i rosyjski)[1]. W 1977 r. uzyskał „mały doktorat” (PhDr.), w 1984 roku został kandydatem nauk, a w 2000 roku – docentem[2]. W 1977 roku został zatrudniony w Słowackiej Akademii Nauk, w Instytucie Językoznawstwa[1][2].
Wybrana twórczość
- Medzi slovesom a vetou: problémy slovesnej konverzie (Bratysława: Veda, 1989)
- Encyklopédia jazykovedy (Bratysława: Obzor 1993) (autor 294 haseł)
- Sedem a pol: zápisky z tzv. vedeckej turistiky (Bratysława: Veda, 2006)
- Hovorená podoba spisovnej slovenčiny (Bratysława: Veda, 2007) (redaktor)
- Jazyk, veda o jazyku, societa: sociolingvistické etudy (Bratysława: Veda, 2008)
