Robert Kearns

Robert William Kearns (10 marca 1927 – 9 lutego 2005) był wynalazcą systemu czasowych wycieraczek używanych w większości samochodów od 1969. Jego pierwszy patent został zarejestrowany 1 grudnia 1964.

Kearns wygrał jedną z najbardziej znanych spraw o naruszenie patentu z Ford Motor Company. Po wynalezieniu i opatentowaniu systemu czasowych wycieraczek przedniej szyby, który był przydatny w lekkim deszczu lub mgle, postanowił zainteresować swoją technologią trzy wielkie koncerny motoryzacyjne. Wszyscy odrzucili jego propozycję, jednak już na początku 1969, koncerny produkowały samochody z mechanizmem czasowych wycieraczek.

Kariera

Kearns urodził się w Gary w USA, w stanie Indiana, nad jeziorem Michigan, lecz dorastał niedaleko wielkiej fabryki Forda w Michigan roboczej dzielnicy Detroit. Jego ojciec pracował dla stalowego przedsiębiorstwa "Great Lakes Steel Corporation".

W szkole średniej szczególnie wyróżniał się w biegach przełajowych. Był bardzo utalentowanym skrzypkiem. Podczas II wojny światowej był członkiem "Office of Strategic Services" (obecnie CIA).

Zdobył tytuł inżyniera na uniwersytecie w Detroit i uniwersytecie Wayne State oraz doktorat z "Case Institute of Technology" (obecnie uniwersytet Case Western Reserve).

Wycieraczki czasowe

Z doniesień wynika, iż jego wynalazek poprzedził niefortunny wypadek z nocy poślubnej w 1953, kiedy to podczas próby otworzenia szampana, korek strzelił mu w lewe oko, sprawiając, że prawie kompletnie oślepł. Prawie dekadę później w 1963, gdy Kearns kierował swoim Fordem Galaxie w lekkim deszczu, zdał sobie sprawę, że ciągły ruch wycieraczek jest nie do zniesienia i pogarsza tylko widoczność. Tworząc swój wynalazek Kearns wzorował się na mechanizmie ludzkiego oka, które mruga co kilka sekund.

Sytuacja Prawna

W 1978 pozwał Ford Motor Company oraz następnie w 1982 Chryslera o naruszenie patentów.

Prawnym argumentem przemysłu samochodowego było twierdzenie, że wynalazek powinien wnosić pewne standardy oryginalności i nowości. Ford zakładał, że patent Kearnsa jest nieważny, ponieważ jego wynalazek nie składa się z żadnych nowych komponentów. Dr Kearns w odpowiedzi zaznaczył, że jego wynalazek jest jak powieść, która składa się z kombinacji istniejących już słów.

Ford przegrał, chociaż sąd utrzymywał, że nie naruszył patentów samowolnie (znaczy to, że szkody poniesione z tytułu naruszenia patentu nie mogły zostać zrekompensowane). Ford wypłacił 10,1 miliona odszkodowania dla Kearnsa z porozumieniem o niewnoszeniu dalszych roszczeń.

W sprawie przeciwko Chrysler Corporation również wygrał Kearns. W 1992 Chrysler zapłacił mu 18,7 miliona dolarów odszkodowania. Chrysler odwołał się od decyzji sądu, lecz ostatecznie sprawa stanęła w miejscu. W 1995 roku po uregulowaniu prawnych opłat w wysokości 10 milionów dolarów, Kearns otrzymał w przybliżeniu 30 milionów dolarów odszkodowania od Chrysler Corporation, w związku z naruszeniem patentów.

Śmierć

9 lutego 2005 Kearns umarł na nowotwór mózgu. Historia jego wynalazku i procesu sądowego przeciw Ford Motor Company została przedstawiona w filmie z 2008 "Flash of Genius" (Przebłysk Geniuszu). Robert Kearns i jego żona Phyllis rozwiedli się. Mieli dwie córki, czterech synów i w chwili śmierci Kearns'a, siedmioro wnucząt.

Patenty

United States Patent 3,351,836, Robert W. Kearns, Filing date: Dec 1, 1964, Issue date: Nov 1967, Windshield Wiper System with Intermittent Operation
United States Patent 3,602,790. Robert W. Kearns, August 31, 1971. Filed October 18, 1967. Intermittent Windshield Wiper System.
United States Patent 4,544,870, Robert W. Kearns, Timothy B. Kearns, Filing date: Sep 7, 1982, Issue date: Oct 1, 1985, Intermittent windshield wiper control system with improved motor speed

Bibliografia

Seabrook, John, "The Flash of Genius: Bob Kearns and his patented windshield wiper have been winning millions of dollars in settlements from the auto industry, and forcing the issue of who owns an idea", The New Yorker, January 11, 1993
Seabrook, John, Flash of Genius And Other True Stories of Invention, St. Martin's Griffin, September 2008. ISBN 0-312-53572-4