Ikke Nurjanah
| Imię i nazwisko | Hartini Erpi Nurjanah |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 18 maja 1974 |
| Pochodzenie | indonezyjskie |
| Zawód | piosenkarka, aktorka |
| Aktywność | od 1987 |
Ikke Nurjanah, właśc. Hartini Erpi Nurjanah[1] (ur. 18 maja 1974 w Dżakarcie[2][3]) – indonezyjska piosenkarka i aktorka. Wykonuje muzykę dangdut[4][5].
Życiorys
Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
Wychowywała się w rodzinie o tradycjach artystycznych; za sprawą ojca skrzypka – Abdula Pihara Tanjunga – w młodym wieku miała styczność z muzyką Malajów Deli. Wcześnie rozpoczęła karierę wokalną. Debiutowała w 1987 roku albumem Gemilang Duka. Przełomowy okazał się jej album Ojo Lali, który wydała w wieku 15 lat[2].
Dotychczasowy dorobek artystki obejmuje dziesiątki albumów, a wiele spośród jej piosenek zyskało w kraju szeroką popularność, należą tu m.in. utwory „Sun Sing Suwe”, „Terlena”, „Memandangmu”[2].
Trzykrotnie została uhonorowana nagrodą AMI (Anugerah Musik Indonesia) dla najlepszej wokalistki dangdut (1997, 1998, 1999), a w 2002 roku została „najpopularniejszą piosenkarką dangdut” (Penyanyi Dangdut Paling Ngetop) w konkursie telewizji SCTV[2].
Dyskografia (wybór)
- Gemilang Duka (1987)
- Gerbang Sengsara (1988)
- Ojo Lali (1989)
- Saat Jumpa Pertama (1991)
- Biru Putih Cintaku (1992)
- Aib (1992)
- Ati Nelongso (1993)
- Bagai Disambar Petir (1994)
- Sun Sing Suwe (1994)
- Gelang Alit (1996)
- Cinta dan Dilema (1997)
- Merpati Putih (1997)
- Selalu Milikmu (2001)
- Lebaran Bersama Ikke (2003)
- Munafik (2003)
- Dua Dalam Satu (2004)
- I Love DutKustik (2015)
Źródło: [2]
Przypisy
- ↑ Dangdut singer Ikke Nurjanah to guest lecture in Pittsburg University. The Jakarta Post, 2016-08-19. [dostęp 2021-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-11)]. (ang.).
- ↑ a b c d e Profil Ikke Nurjanah. Viva.co.id, 2017-04-27. [dostęp 2021-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-11)]. (indonez.).
- ↑ Profil Ikke Nurjanah. KapanLagi.com. [dostęp 2024-01-22]. (indonez.).
- ↑ R. AndersonR.A. Sutton R. AndersonR.A., Music, Islam, and the commercial media in contemporary Indonesia, [w:] Andrew N.A.N. Weintraub (red.), Islam and Popular Culture in Indonesia and Malaysia, Abingdon–New York: Routledge, 2011 (Media, Culture and Social Change in Asia 24), s. 87, DOI: 10.4324/9780203829004, ISBN 978-0-415-56518-9, ISBN 978-0-203-82900-4, OCLC 774284278 (ang.).
- ↑ BartB. Barendregt BartB., Wim vanW. Zanten Wim vanW., Popular Music in Indonesia Since 1998, In Particular Fusion, Indie and Islamic Music on Video Compact Discs and the Internet, [w:] TonyT. Langlois (red.), Non-Western Popular Music, Farnham: Ashgate Publishing, 2011, s. 400, DOI: 10.4324/9781315090450, ISBN 978-0-754-62984-9, ISBN 978-1-315-09045-0, ISBN 978-1-351-55615-6, OCLC 776144699 (ang.).
